Bazen Olur ki Dersin

-
Öyle bir acır, öyle bir acırsın ki kendine, senden talihsizi yok sanırsın bazen. Sevmek beklediğin nazarlardan sıkılmış hissedersin kendini…Tüm bu olanların sadece sana mahsus olduğunu sanırsın. Silindirin sadece senin üzerinden geçtiğini... Sana ilgiyle ve hayranlıkla bakanların olmadığını görürsün birer birer. Kendine mi hayret edersin başkasına mı artık kestiremezsin. 

Yollarını toz etmiş bir bedevinin çaresizliği ve kum ıssızlığında kucaklarsın hayatı… Manâ veremezsin belki de olanlara… Cömertçe sunduklarının sana cimri olduklarının vefasızlığını geçsen de senin ellerinden büyüyenlerin büyük ellerini küçük gördüklerine tutulursun… Bir hayrettir alır seni kendinden… Belki de ellerimin büyüklüğüne kapılmıştım dersin bazen. Şimdi o benlikle şişirdiklerim kocaman bir kum bile değilmiş, küçüklüğümü büyüklük sarhoşluğuna mı tutulmuştum da bu insafsızlığa düştüm dersin… Bir Züleyha yalnızlığıyla yudumlarsın o nimet iken elim nıkmete dönen her şeyi…    Şu rüzgarlı deveranda ve kararsız serseri alemde yerinde durmayan her şeyin sivri pençesinde paralanan, yaralanan, daim ızdırap çeken ve sarhoşlaşan yüreğin avareliğine bir çare dersin… Yerinde, kararlı ve sabit bildiklerinin, sevdiklerinin, lezzet aldıklarının varlığı seni mutlu ederken, şimdi her şeyiyle yerinden etmiş, yoklukları yüzüne şamar gibi çarpmış … 

Ne demek oluyor bunlar..? Ne demek…? Bu muydu ey hayat..? Kocaman hayat bu muymuş..? İşte hepsi bu…önümde duruyorsun...Çürük ipe dizilmiş yıllarla beraber her şeyim dökülmüş işte…Sağlığım, gücüm, güzelliğim…nerdesiniz, nasıl oldu tüm bunlar dersin…nasıl..” diye inlersin…    

Eğer dersin bir yerden sonra kendi kendine… 

Eğer yıldız böceği aptallığıyla kendindeki minicik ışığı her şeymiş sarhoşluğuna tutulmasaydım olacak mıydı bunlar…? Hiçbir şey olmayanın her şey olanla küsmesi aldırmazlığı ya da körlüğü olmasaydı düşer miydim bu vefasız dertlere acaba dersin..? Halbuki özümdeki şiddetli ilgi ve sevgiyi o vefasız, derbeder, kem ve manasız şeylere değil de hep O’ndan bilseydim, hep Senden bilseydim, Sana gösterseydim içime gerilip ‘Sen!’ deseydim, o zaman her şeyde ve her şeye benden de bir şey eklerdin…Artardım, çoğalırdım… bin yaratmışken bir olmazdım dersin…

O, kainatı sarmalayan, kainatın mayası, rabıtası hayatı ve ışığı olan sevgiyi, kararsız, vefasız yarattıklarının ellerine değil de sana damıtmaya çalışsaydım onlar da haneme vefalı olurdu. Korkulanı sadece sen koysaydım merkezime her şeyden titremez, korku benim korkum olmazdı dersin…

Demelerin arttıkça tıkanırsın, tıkandıkça içine doğru eğilirsin, eğrilerine eğildikçe eğrilip doğrulusun, çoğalırsın…Demeleri ne kadar çok bir insanmışım ki her bir demem ve çaresizliğim ve derbederliğimin bir cevabı, çaresi ve duruluğu da varmış demek ki dersin… Açlık varsa doymaya, mide varsa nimete işaret…yokluk varlığa… yalnızlık beraberliğe… 

“O varsa her şey var ve dost; o yoksa her şey hiç ve düşman” diyenin müjdesiyle ömrünün dakikalarını yıkarsın, senelere çevirirsin…sığmaz taşarsın taşmak istersin… Eskiden horladığın harap görünümlülere gıpta edersin, defineler viranelerde saklı, anlarsın…  (s. nazlı) 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kör Dövüsü

-
Resim
   Bugün destek odasında Ali ile çalışırken bu hikaye ile derse başladık.  "Adamın biri geceleyin yürüyordu. Şehrin ünlü bilgininin bir elinde fener bir elinde su dolu kovayla kendisine doğru gelmekte olduğunu gördü. Aklından, "Şu yaşlı ve kör bilgeye bak hele! Gözleri görmediği hâlde el feneriyle dolaşıyor. Ne komik!" diye geçirdi. Bilgeye yaklaşınca: -Bugün beni çok şaşırttınız efendim! Siz ama bir adamsınız. Sizin için gece ve gündüz birdir. Niçin kendinize ağırlık edip bir de fener taşıyorsunuz, diye sordu. Bilge: -Doğrusu ben senin bu soruna şaşırmadım. Çünkü kendini zeki sanan kişilerin bu tür sorularına alıştım. Bu el feneri gerçek körlerin bana çarpıp su kabımı kırmalarını önlemek içindir. -Gerçek kör mü? -Olayları sadece bir yönüyle değerlendiren kişiler gerçek kördür. Bu tür kimseler kendilerini evrenin merkezinde görürler. Bu özellikleri akıllarına perde olur, olayların iç yüzünü göremezler."                           *   *   *  Bugün körlüğümüze neden o
Devamı

Beklenti Ihlali

-
Resim
Herkesin bir fikri vardır. Bize uyar ya da uymaz… Bu fikri küçük yaşlardan itibaren ediniriz. Bu fikir bir çeşit yerleşkemiz olur ve bizi biz olarak tanımlar. Bununla etrafımızı yorumlar ve iyi ya da kötü tanımını yaparız. Bazen bu fikrin ve bu fikrin şekil verdiği hayatımızın karşısına başka fikirler ve durumlar çıkar. O ana kadar mutlak doğru diye bellediğimiz şeyler rahatsız olmaya başlar. Sosyal psikolojide “beklenti ihlali” olarak adlandırılan bu durum rahatsız ediverir insanı. Bu gerçekle karşılaşan insan şaşırmanın yanında kendini tehdit altında hisseder, özgüvenini yitirir, ne yapacağını bilemez hale gelir.         Serdar Kaya’nın köşesinde ele aldığı bir araştırma çok dikkat çekici. Amerika’da sosyal psikolog Wendy Berry Mendes’in  dört akademiysen ile beraber 2007 yılında yayınladıkları bir makalede beklenti ihlalinin sonrasında yaşadıkları tehdit hissini ölçen kimi deneylere yer verir. İnsanların beklenti ihlali sonrasında yaşadığı tehdit hissini ölçen bazı deneyler yaparlar
Devamı

Mutluluk

-
Resim
 "Mutluluk, derin düşünmemekle ya da kafaya takmamakla mı elde edilir? Ya da şöyle diyelim kafaya takmadan, dert etmeden elde edilen mutluluk sahici mutluluk mudur? İnsanın en doğal ve soylu eylemidir üzülmek. Üzülen bir insanı garipsemeyin, böyle birini görünce, gizliden gizliye üzüntüsünden kendinize problemsiz ve ona da problemli sonucu çıkarmayın.  Siz asıl üzülemeyen insanı garipseyin. Üzülemeyen insanlara bakın. Bencilliklerinden dolayıdır aslında. Kendi mutluluğuna halel gelmesin diye gözüne ve kulağına çengel takmıştır. Suni ve sentetik bir iki sözcüktür  heybelerindeki azık. Üzülemedikleri için yani kalpleri bu doğal dokuyu kaybettiğinden üzülen insanları garipserler, anlamak istemezler. Melankolik olarak bakarlar. Dert etmemek olsa olsa sorumsuzluk, gamsızlık olabilir. Birşeyleri yoluna koyan ve çözüm bulan tüm insanların ortak özelliğine dikkat edin. İlk başta üzüldüğünden dolayı çözüme el atmıştır. Kendine dert etmeyen bir insan ham ve hayatın üstünde yük değil midir? 
Devamı