Serkan Nazlı

"Kendi yolunu bulamayan, bütün yolları boşuna yürür." (O.Aruoba) ... Ya da, "Benim için hiçbir şeyin öneminin olmaması çok acayip, korkuyorum bundan." diyen Jean Paul Sartre; ... Veya, Dücane Cündioğlu'nun: "kendisine bir neden (anlam) icad etmedikçe, insan, varoluşun ödül mü ceza mı olduğu sorusuna yanıt veremez." tespiti; ... Ve de, "Hayatın başı ve sonu anlaşılmadan ortasındakiler anlaşılamaz." diye yıllardır bellekte duran Geothe'nin sözünü matematik 0 (sıfır) ile anlatıyor. Ya yaptığımız, uç uca eklediğimiz tüm sayılar, en sonunda göz ardı edilen ve pek de hatırlanmayan sıfır ile çarpılsa? Bu, tüm sayıların kaderi sıfır veya bir ile çarpılmasıyla değişebilen bir hakikate kör bir hayatın, elbette böylesi bir hayattan bambaşka bir beklentisi vardır. Bu gerçeğin ıskalandığı bir hayatı yürüyen, tüm yolları boşuna yürür. Bu gerçek kadar büyük bir meselesi, büyük bir davası olabilir mi insanın? Ya da olabilecek kadar değerl

    Resimdeki kişiler, kişilerin doğallığı, zaman, yer, yerin bendeki yeri, yüz ifadelerinin adeta zamanın ruhunun özeti oluşu...    Köydeki evin hemen yanında bulunan bahçede çekilmiş. Arkada bulunan ve çocukluk anılarımızın çekirdekleri olan incir ağaçlarıyla; o ağaçlar ile Ahmed ve Mustafa'nın arasında bulunan ve yılda dört defa çiçek veren gül ağacıyla; Mustafa'nın solunda bulunan, o çok eskimiş tahta kapısıyla; börtüsüyle, böceğiyle, zerdali ağacıyla kısaca her bir zerresiyle ömür ağacımızın  çocukluğuna ekilmiş tüm o tatlı anıların tohumları işte o bahçede, resimde gördüğünüz bahçede ekilmiştir.   Tek erkek çocuğu olmanın mahzunluğunu hiçbir zaman yansıtmadığımız kardeşimin oğlu Mustafa, adeta askerde olan babasının gurbet hüznünü yüzünde taşıyarak Ahmed'in elinden tutmuş büyük bir güven ve huzurla. Yaşının büyük oluşu ve babasının yanında olmasından mıdır bilinmez bir kararlılığın verdiği tüm güven ve sakinlikle kendi yamacına yaslanmış kardeşinin elini tutu