Serkan Nazlı

(Bu yazıyı özelde dostum Mehmet Şen'in fotoğrafları ve Siirt'in güzelliklerine fotoğraflarıyla can veren değerli fotoğrafçılara ithaf ediyorum.)  Bir şeyi hele bir eseri ele alırken ifadelerin kameti kıymetinden küçük kalması nasıl haksızlıksa aynı şekilde kıymetinden büyük biçmek de haksızlık olur. İfadenin gözlerini diktiği kelimeler eserin kendisi gibi olmalı. Hele ki bu eserler bir masum tepe gibi yalın, sonsuzluğa dönüşmüş bulut ve buğday tarlalarında yalnızlığın masumiyetine serpilmiş ağaç gibi duru ise... İfade de yalın ve duru olmalı...  Fotoğraf, varlık üzerinde hergün binlercesini gördüğümüz nakşı, deseni berraklaştırıp, üzerindeki tozu kaldırıp, bir vazoya yerleştirmektir.  Çiçeğin, böceğin binbir cilvesini, şölenini, ziyafetini bir tabağa koyup nazarlara sunmak... Işığın tepelere, sulara,  vadilere, ağaçlara kondurduğu öpücüklerin ruha akseden nazını kadehe koyup ruha içirmek...  Zaman ipine mandalla tutuşturulmuş geçmiş ve geleceği hazır zamanda bir zemine nakşedip