Adamın Mutlulugu
Adam, kendisini mutsuz görmemem için fire vermedi. Biliyordum ki durduğum, olduğum, düşündüğüm ve düşlediğim şeyleri düşlediğini... Kendince başaramamıştı... Ama kendimi mutsuz göstererek, mutlu olacağını düşündüğümden mutsuz gösterme gereğini hissettim kendimi... Kocaman bir kahkaha attı.. Mutsuzluk rolüm onun da benim de ferahı olmuştu... İkimiz de diğer yüzlerimizi takarak yürüyüş yaptık akşama kadar. Keşke adam, zoraki mutluluklarla kendine ne kadar mutsuz tuzaklar kurduğunu bilseydi. Keşke onu gerçeklere, sevgiye ve canlılığa evirenin başkası için istemek olduğunu, verdiği şeyin sahibi olabileceğini, verme hazzının almakta olmadığını; bir kere vermenin, almaktan iyi olduğunu; yaratıcının rızasının etrafındakilere vermekle arttığını; mutsuzluklara bina edilmiş ruhların ömürlerince hayatın töhmetinden kurtulamayacaklarını; ve sevindirmenin başkasına değil kişinin kendine yardımı olduğunu bilseydi… Anlatabilseydim keşke... Başkası için istemediğimiz güzel şeylerin sahibi olmuyoruz